Aloinopsis

Aloinopsis ailesi, Güney Afrika’nın kuru bölgelerine özgü, minyatür görünümlü ve etli yapraklarıyla gönülleri fetheden bir sukulent grubudur. Yaprakları genellikle kalın, etli ve yüzeyi pütürlüdür; bu da bitkinin kuraklığa karşı geliştirdiği doğal bir adaptasyondur. Yaprak renkleri çoğunlukla gri-yeşil tonlarında olup, bazı türlerde hafif morumsu ya da kahverengi renkleri de görülebilir. Form olarak yapraklar rozet şeklinde dizilir ya da birbirine yapışık etli yumrular şeklinde gelişir. Yaprak boyları kısa ve basıktır; genellikle 2–5 cm aralığındadır ancak gövdeden çok hafifçe dışa doğru yayılım göstererek bitkiye kompakt bir form kazandırır.

Aloinopsis bakımı nispeten kolay olsa da dikkat edilmesi gereken bazı hassas noktalar vardır. Öncelikle sulama, bu bitkinin sağlığı açısından kilit roldedir. Etli yapıları sayesinde uzun süre susuzluğa dayanabilirler; bu nedenle yaz aylarında toprak tamamen kuruduğunda sulama yapılmalı, kış aylarında ise sulama minimuma indirilmelidir. Özellikle kışın aktif büyüme dönemi geçiren bazı Aloinopsis türlerinde hafif sulamalar yapılabilir. Toprak seçimi çok önemlidir; suyu hızlı drene eden, mineral ağırlıklı ve hava alabilen sukulent karışımları tercih edilmelidir. Saksı olarak ise mutlaka drenaj delikli bir model kullanılmalı, mümkünse seramik ya da terakota gibi hava geçirgenliği yüksek malzemeler tercih edilmelidir. Aloinopsis türleri, bol güneş ışığını sever; ancak yazın çok sıcak saatlerinde doğrudan güneşe maruz kalmak yapraklarında yanıklara sebep olabilir. En ideali sabah güneşi alan, öğleden sonra ise filtrelenmiş ışıkla aydınlanan bir konumdur. Yeterli ışık alan bitkiler çiçeklenme dönemine kış sonunda ya da erken ilkbaharda girer ve sarıdan pembeye uzanan renk skalasında göz alıcı çiçekler açar. Çiçekler genellikle papatya formunda olur ve birkaç gün boyunca açık kalabilir. Üretim için en yaygın yöntem tohumla çoğaltmadır ancak bazı türlerde kökten ayırma da mümkündür. Tohumlar sonbaharda ekilip hafif nemli bir ortamda çimlendirilmelidir. Gübreleme ise oldukça sınırlı olmalıdır; ilkbaharda, seyreltilmiş kaktüs gübresiyle besleme yapılması yeterlidir. Fazla gübre bitkinin yapısını bozabilir.