Braunsia maximiliani

Braunsia maximiliani, Aizoaceae (buz çiçeğigiller) familyasına ait, Güney Afrika’nın kurak bölgelerine özgü, taş benzeri yapısı ve minimal estetiğiyle koleksiyoncular arasında öne çıkan, oldukça nadir bir sukulent türüdür. Cinsin tip türü olarak kabul edilen B. maximiliani, adını 19. yüzyılda yaşamış Alman doğa bilimci Prens Maximilian’dan alır. Bitkinin yaprakları genellikle karşılıklı çiftler halinde gelişir; kalın, etli, üçgenimsi ve uçlara doğru hafif sivrilen bir formdadır. Yaprak yüzeyi mat, grimsi-mavi veya soluk yeşil tonlarında olup pudralı dokusuyla dikkat çeker. Gövdesiz veya çok kısa gövdeli yapıdadır, zamanla yanlara doğru genişleyerek küçük kümeler oluşturabilir. Her yaprak çiftinin arasındaki yarıktan ilkbaharda açan canlı pembe-mor renkli, papatyamsı çiçekler, gündüz saatlerinde açarak taş benzeri formun içinden sürpriz bir renk patlaması yaratır.

Braunsia maximiliani'nin bakımı diğer yaşayan taş sukulentlerle benzerlik gösterir ve temel prensip az ama bilinçli müdahaledir. Yaz aylarında tam dinlenme dönemine girer, bu dönemde sulama tamamen kesilmeli ya da yalnızca aşırı buruşma durumunda çok az nem verilmelidir. Eylül ayı itibariyle büyüme dönemine girer; bu dönemde toprak tamamen kuruduktan sonra sulama yapılmalı, su kesinlikle yaprak aralarına kaçırılmamalıdır. İlkbaharın sonuna doğru sulama sıklığı azaltılır ve yazla birlikte tamamen bırakılır. Fazla sulama, en büyük risktir ve kök çürümesine neden olabilir.

Toprak yapısı Braunsia maximiliani için kritik öneme sahiptir. Tamamen mineral bazlı, suyu hızlıca tahliye eden, havadar bir karışım gereklidir. Sukulent karışım toprakları tercih edilebilir. Drenaj delikli, küçük, tercihen kil ya da seramik saksılar idealdir. Günde en az 5–6 saat doğrudan güneş ışığı alması sağlanmalı; bu sayede hem formu korur hem de çiçeklenmesi teşvik edilir. Gölge ya da yetersiz ışıkta yapraklar uzar ve bitki formunu kaybeder. Gübrelendirme yalnızca aktif büyüme döneminde, ayda bir kez, düşük azotlu kaktüs-sukulent gübresiyle yapılmalıdır. Çoğaltma genellikle tohumla yapılır; tohumlar sonbaharda ekilir ve çimlenme süreci sabır ister ama doğru nem ve sıcaklıkta başarıyla gerçekleşir. Nadir durumlarda, yanlardan oluşan küçük rozetler ayrılıp köklendirilerek de çoğaltılabilir.