Dicrocaulon

Dicrocaulon cinsi, Güney Afrika'nın zorlu çöl iklimlerine adapte olmuş, kompakt ve minimal formlarıyla göz dolduran, Aizoaceae familyasına ait sıra dışı sukulent bitkileri kapsar. Bu cinsin türleri genellikle silindirik, etli ve sık dallanmış yapılar sergiler; yüzeyleri grimsi-yeşil tonlarda olup çoğu zaman balmumu benzeri ince bir kaplamayla korunur. Bu sayede aşırı buharlaşmayı önleyerek hayatta kalma şansını artırırlar. Dicrocaulon bitkileri oldukça yavaş büyür ve genellikle birkaç santimetrelik boyutta kalır; bu da onları bonsai estetiğinde, saksı içi düzenlemeler ve minyatür bahçeler için mükemmel birer aday haline getirir. Işık konusunda seçici olan bu türler doğrudan öğle güneşinden hoşlanmaz ancak sabah ve akşam güneşini bolca alabilecek, aydınlık fakat filtrelenmiş bir ortamda en sağlıklı gelişimi gösterir. Toprak yapısı ise oldukça önemlidir: Geçirgen yapıda toprak sevdikleri için sukulent karışım toprakları tercih edilebilir. Su ihtiyaçları da buna paralel olarak düşüktür; yaz aylarında toprak tamamen kuruduktan sonra sulama yapılmalı, kış aylarında ise sulama neredeyse durdurulmalıdır. Bu dönemde bitki dinlenmeye geçer ve fazla nem kök çürümesine neden olabilir. Saksı tercihi, bitkinin minik kök sistemini boğmayacak kadar küçük ama hava sirkülasyonu sağlayacak kadar geçirgen olmalıdır. Dicrocaulon türleri çiçeklenme döneminde sarıdan beyaza uzanan minik ama zarif çiçekler açar. Bu çiçekler genellikle baharın başında gözükür ve uygun bakım sağlandığında yılın aynı döneminde tekrar edebilir. Çoğaltma işlemi tohumla gerçekleştirilir çünkü bu türlerde yaprak ya da gövde kesimiyle çoğaltma pek başarılı sonuç vermez. Gübreleme ise yılda bir, ilkbaharda düşük azotlu, dengeli bir kaktüs-sukulent gübresi ile yapılmalıdır.