
Cephalophyllum tetrastichum
- Aile Ağacı
- Bilimsel İsmi
- Cephalophyllum tetrastichum
- Familya
- Aizoaceae
- Çiçek Renkleri
- Sarı
- Kökeni
- Güney Afrika
- Karşılaşılabilirlik
- Nadir
Cephalophyllum tetrastichum, Aizoaceae familyasına ait, Güney Afrika’nın batı yarı çöl iklimine sahip bölgelerinde, özellikle Namaqualand ve civarındaki taşlık ve süzek topraklarda doğal olarak yetişen çiçekli bir sukulent türüdür. Yapraklar kalın, kısa, üçgen kesitli, sivri uçlu ve genellikle mavimsi-yeşil tonlardadır. Bitki, zamanla sıkı kümeler oluşturarak yüzeyi örten halı gibi bir yapı geliştirir. En dikkat çekici yönü ise, ilkbahar sonunda açan ve yaz başına kadar devam eden sarı çiçekleridir. Bu çiçekler gün boyunca tamamen açılır ve akşam saatlerinde kapanır; çiçeklenme yoğunluğu, sağlıklı bir bitkide oldukça yüksektir.
Cephalophyllum tetrastichum’un bakımı, güneşi ve kurak ortamları seven klasik sukulent prensiplerine dayanır. Günde 6–8 saat doğrudan güneş ışığı alması, hem yaprak formunun sıkı kalmasını hem de çiçeklenmenin bol olmasını sağlar. Gölge ortamlarda yapraklar uzar, formlar gevşer ve çiçeklenme ciddi oranda azalır. Toprak olarak tamamen mineral bazlı, hızlı su tahliyesi sağlayan ve torf içermeyen karışımlar tercih edilmelidir. Ponza taşı, iri kuvars kumu ve çok az perlit içeren gevşek, hava geçirgen topraklar bu tür için idealdir. Saksıda yetiştirilecekse drenaj delikli, geniş ve sığ seramik veya kil saksılar önerilir.
Sulama, yalnızca toprak tamamen kuruduğunda yapılmalıdır. Aktif büyüme döneminde (ilkbahar – yaz başı) haftada bir dikkatli sulama yeterlidir. Sonbahar ve özellikle kış aylarında sulama büyük ölçüde azaltılmalı, çoğu zaman tamamen durdurulmalıdır. Fazla su, kök çürümesine ve yaprak deformasyonlarına neden olabilir. Gübreleme ihtiyacı düşüktür; ancak çiçeklenmeyi teşvik etmek istiyorsan, büyüme sezonunda ayda bir kez seyreltilmiş, düşük azotlu sukulent gübresi verebilirsin.
Çoğaltılması, en kolay şekilde gövde çelikleriyle yapılır. Yayılıcı formu sayesinde yan sürgünler kolayca ayrılıp birkaç gün kurutularak kuru mineral toprağa dikildiğinde hızlıca köklenir. Tohumla üretim de mümkündür fakat daha fazla sabır gerektirir; genellikle tür koruma ve bilimsel amaçlarla tercih edilir.