Carpobrotus dimidiatus

Carpobrotus dimiatus, Aizoaceae familyasına ait, Güney Afrika’nın kıyı kumullarında doğal olarak yetişen, hızlı yayılan, yer örtücü formda gelişen ve çok yıllık bir sukulent türüdür. Yaprakları tipik Carpobrotus cins özelliklerini taşır: üçgen kesitli, kalın, etli ve parlak yeşil, uçlara doğru sivrilen yapraklar, bitkinin hem su tutma kabiliyetini artırır hem de güneş altında ışıltılı bir görünüm kazanmasını sağlar. Bu yapraklar sayesinde C. didiatus kuraklığa ve tuzlu deniz rüzgârlarına karşı oldukça dirençlidir. Bahar sonundan yaz ortasına kadar açan gösterişli mor ya da menekşe rengi çiçekleri, çapı 6–10 cm arasında değişebilen ve öğle güneşinde tamamen açılan, papatyamsı formlu taç yapraklara sahiptir. Çiçeklenmeden sonra oluşan etli meyveler, tatlımsı aromaya sahip olup yerel halk tarafından zaman zaman yenebilir.

Bakımı oldukça kolay olan bu tür, sıcak, güneşli ve kurak ortamlarda gelişmek üzere evrimleşmiştir. Bahçede, kaya bahçelerinde veya kıyı kenarı peyzajlarda erozyon önleyici halı bitkisi olarak idealdir. Toprak konusunda seçici değildir; ancak en iyi gelişimi süzek, kumlu, tuzlu ya da taşlı topraklarda gösterir. Saksıda yetiştirilecekse geniş, sığ ve drenaj delikli kaplar tercih edilmelidir. Sulama ihtiyacı çok düşüktür; sadece toprak tamamen kuruduğunda sulama yapılmalı, sonbahar–kış aylarında ise sulama kesilmelidir. Aşırı sulama, yaprakların yumuşamasına ve kök çürümesine neden olabilir. Işık ihtiyacı oldukça yüksektir; günde 6–8 saat doğrudan güneş ışığı, formun korunması ve yoğun çiçeklenme için şarttır. Gölgeye dayanıklı değildir; gölgede yapraklar uzar, zayıflar ve çiçeklenme gerçekleşmeyebilir. Gübrelendirme çoğu zaman gereksizdir; ancak istenirse ilkbahar ve yaz başında ayda bir defa seyreltilmiş, düşük azotlu bir sukulent gübresi uygulanabilir. İlkbaharda yapılacak hafif budamalar, hem bitkinin yayılımını kontrol altında tutar hem de yeni sürgünleri teşvik eder.

Çoğaltılması son derece kolaydır. Herhangi bir dal parçası toprağa değdiğinde birkaç gün içinde köklenebilir. Bu nedenle çelikle üretim başlıca yöntemdir. Ayrıca meyvelerinden elde edilen tohumlarla da çoğaltılabilir, ancak bu yöntem daha yavaş sonuç verir. Bahçede kullanıldığında yayılma hızı yüksek olduğundan, düzenli budama ile sınırlandırılması önerilir.