Agave karwinskii

Agave karwinskii, Meksika’nın Oaxaca ve Puebla eyaletlerinde doğal olarak yetişen, oldukça karakteristik ve odunsu gövde oluşturan bir agave türüdür. Adını 19. yüzyıl doğabilimcisi Wilhelm Karwinski’den alır. En ayırt edici özelliği, yapraklarının zamanla yukarı doğru dizilerek oluşturduğu sütun şeklindeki dik gövdesidir. Bu gövde yıllar içinde 1,5 ila 3 metreye kadar uzayabilir. Rozet yapısı yukarıya doğru büyür; yapraklar mavi-yeşil ya da grimsi tonlarda, sert, ince ve uçlara doğru sivrilen formdadır. Yaprak kenarlarında kısa ama sık aralıklı dikenler bulunur ve uçta sivri terminal dikenle sonlanır. Tüm bitki, özellikle olgun bireylerde bir heykel kadar görkemli bir yapı sergiler.

Agave karwinskii, bol güneş ışığını seven bir türdür. Günde en az 6 saat doğrudan güneş alması, hem yaprak pigmentasyonunu hem de gövde gelişimini destekler. Yarı gölgede de büyüyebilir ama dik ve kompakt formunu koruması için tam güneş önerilir. Kurak ve taşlık yamaçlara doğal olarak adapte olmuş olan bu tür, dış mekân peyzaj uygulamaları için oldukça uygundur. Genç bireyler saksıda yetiştirilebilir; ancak zamanla bahçeye dikilmesi gerekir çünkü oldukça büyük bir bitkiye dönüşür.

Toprak açısından mutlaka çok iyi drene olan, kumlu, taşlı ve kireçli karışımlar tercih edilmelidir. Ağır ve su tutan topraklardan uzak durulmalıdır. Saksıda yetiştirilecekse drenajı kuvvetli, geniş ve derin saksılar kullanılmalı; toprak karışımına ponza, lav taşı veya perlit eklenmelidir. Sulama, agave bakımında her zaman olduğu gibi dikkatli yapılmalıdır. Yazın sıcak dönemlerde toprak tamamen kuruduktan sonra derinlemesine sulama yapılmalı; kış aylarında ise neredeyse tamamen durdurulmalıdır. Aşırı sulama, bu türde de kök ve gövde çürümesine neden olabilir. Bu nedenle az ama doğru sulama esastır.

Agave karwinskii, monokarpik bir türdür. Genellikle 15–25 yıl içinde çiçeklenir. Çiçeklenme döneminde bitkinin merkezinden yükselen kalın bir çiçek sapı çıkar ve 4–5 metreye kadar uzanabilir. Sap üzerinde sarımsı, yeşilimsi ya da kırmızımsı çiçekler açar. Çiçeklenme sonrası ana bitki ölür. Ancak bu süreçten önce çoğunlukla yavru bitkiler veya bazen rizomlardan sürgünler verir. Bu sayede üretimi sürdürmek mümkündür. Gübreleme ihtiyacı düşüktür. İlkbahar aylarında, ayda bir defa olacak şekilde düşük azotlu, potasyum dengeli bir sukulent gübresiyle beslenebilir. Aşırı gübreleme, yaprak yapısını bozabilir ve doğal gelişimi olumsuz etkileyebilir.