Agave havardiana

Agave havardiana, doğal olarak Amerika Birleşik Devletleri'nin güneybatısında ve kuzey Meksika'da, özellikle Teksas ve Chihuahua bölgelerinde yetişen bir türdür. Dağlık ve kurak habitatlara özgüdür. En belirgin özelliği, kalın, kısa ve geniş yapraklarının gri-mavi tonlarında olması ve uç kısımlarının sivri bir dikenle sonlanmasıdır. Yaprak kenarlarında belirgin, sert ve kahverengi dikenler yer alır. Rozet formu simetriktir ve olgun bireyler yaklaşık 60–100 cm çapında ve 50–70 cm boyunda olabilir. Bu tür, tam güneş alan ortamlarda en sağlıklı gelişimini gösterir. Günde en az 6 saat doğrudan güneş ışığı alması önerilir. Güneş, yaprakların doğal gri-mavi rengini korumasına yardımcı olur. Yarı gölgede de yetişebilir ancak bu durumda yapraklar uzar ve renkler matlaşabilir. Agave havardiana’nın en önemli avantajlarından biri yüksek soğuk dayanımıdır. Doğal ortamında -18°C’ye kadar düşen sıcaklıklara direnç gösterdiği gözlemlenmiştir. Bu özelliği sayesinde, birçok agave türünün hayatta kalamadığı açık alanlarda uzun yıllar yetiştirilebilir. Kışları sert geçen bölgelerde dış mekânda yetiştirilebilecek ender türlerden biridir. Toprak açısından seçici değildir ancak çok iyi drenajlı bir ortam şarttır. Kumlu, çakıllı ve hafif mineral içerikli toprak karışımları idealdir. Kaktüs ve sukulentler için özel hazırlanmış karışımlar bu tür için uygundur. Saksı yetiştiriciliğinde, altı delikli ve geniş hacimli bir saksı kullanılmalıdır. Sulama sıklığı, toprağın tamamen kurumasına göre ayarlanmalıdır. Yaz aylarında toprak tamamen kuruduktan sonra sulama yapılmalı, kış aylarında ise minimumda tutulmalıdır. Bu tür kuraklığa son derece dayanıklıdır; aşırı sulama, kök çürümesine yol açabilir. Çiçeklenme, genellikle 10–15 yıl içinde gerçekleşir. Çiçeklenme sırasında bitki, ortasından metrelerce yükselen bir sap üzerinde sarımsı tonlarda çiçekler açar. Diğer agave türleri gibi monokarpik yapıya sahiptir; yani çiçeklenme sonrası ana bitki ölür. Ancak çoğu zaman bu süreçten önce yavru bitkiler üretir ve bu sürgünlerle çoğaltılabilir. Gübreleme ihtiyacı düşüktür. İlkbahar aylarında, azot oranı düşük ve sukulentlere özel sıvı gübre ile beslenmesi yeterlidir. Aşırı gübreleme, yaprak formunu ve renk pigmentasyonunu olumsuz etkileyebilir.